-Nie przypominam sobie bycia zboczeńcem, kiedy wychodziłem z winiarni dzisiaj rano, więc o ile coś się od tego czasu nie zmieniło - a nic z rzeczy jakie wymieniłaś nie miało miejsca - to raczej zboczeńcem nie jestem. I nie zamierzam nim zostać w najbliższej przyszłości... chociaż... mówiłaś, że to opłacalne? - Winemaker spojrzał na nią niewinnie rozszerzonymi oczami i uśmiechnął się słodko. Po chwili przewrócił oczami, by pokazać jej, że żartuje, i obejrzał się przez ramię na ladę.
-Czy ktoś tu w ogóle pracuje? Chciałbym stąd jeszcze dzisiaj wyjść...

Alex tymczasem pociągnęła Alice gdzieś w głąb pomieszczenia, gdzie była już wczoraj, i gdzie zobaczyła tę przegenialną rzecz, którą wprost musiała pokazać Alice. W końcu znalazła odpowiednią alejkę, wepchnęła siostrę między półki i stanęła przy jednym z regałów, szczerząc się szeroko w wilczym uśmiechu i pokazując oczami na tę genialną rzecz, która jak gdyby nic leżała sobie na półce i łypała na nie podejrzliwie...

Winemaker zamrugał, słysząc ripostę Little Red i uśmiechnął się do niej szeroko.
-Jestem właścicielem winiarni, więc jedno nie wyklucza drugiego. Ale potrzebuję szkła na nowe butelki. Zamierzam zacząć produkować nowy gatunek wina... ale nie sądzę, by cię to interesowało. - Zrobił przestraszoną minę. - A przynajmniej mam nadzieję, że cię to nie interesuje. Nie wiem, czy namawianie dzieci na picie wina to coś, za co powinienem pójść do więzienia, czy być dumnym z siebie jako sprzedawca win.

Winemaker spojrzał w dół, słysząc kroki. Ku jego zdziwieniu, przy ladzie stało dziecko, na oko dziesięcioletnie, może starsze. Dziecko, albo...
-...Krasnoludek? - mruknął, łypiąc w bok na dziewczynkę. -Takie małe, chude, w czerwonych czapeczkach...

Alex była akurat w siódmej alejce, przeglądając jakieś stare dzienniki napisane językiem, którego nawet nie rozpoznawała, kiedy usłyszała ponownie dźwięk dzwonka, oznajmiający, iż ktoś wszedł do sklepu. Alex wychyliła się zza regału i wyszczerzyła zęby w wilczym uśmiechu, widząc siostrę.
-Alice! Udało ci się trafić, jak widzę.
Odłożyła dziennik na półkę i podeszła do wampirza. Zauważyła też drugą osobę, dziecko stojące za Alice.
-Erm, Alice, nie sądzę, by przyjmowali ludzi jako zapłatę.

Ogromny budynek, który wewnątrz wydaje się jeszcze większy niż na zewnątrz. W środku znajduje się jedynie lada i setki tysięcy żelaznych półek o wysokości nawet do czterech metrów, gdzie na najwyższe trzeba sięgać z drabin, które stoją przy każdym szeregu regałów. W magazynie można znaleźć i kupić wszystko; od jedzenia, przez ubrania, narzędzia, części, maszyny, aż po magiczne przedmioty, broń i artefakty.
Stojąc w wejściu nie da się zobaczyć drugiego końca ogromnego pomieszczenia. Jest tu też potwornie ciemno, gdyż między regałami wiszą jedynie pojedyncze nagie żarówki, które często migają lub gasną.

Syriusz, Alex, Loup Garrou, Lek, Rocher i Mitra weszli na łąkę. Ustawili się w szeregu i zaczęli się rozgrzewać.

-Zazwyczaj w takich momentach zamiast ogona pojawiają się łapki. - stwierdziłam dobitnie, znowu pociągając łyk whisky.

Przewróciłam oczami.
-Pytam, czy jesteście parą.