Zasyczałam nie gorzej od rodowitego węża, po czym wygięłam się w pałąk, kiedy po ranach przebiegły iskry.

-Wcale nie. - mruknęłam pod nosem. Chcąc nie chcąc, dałam się ciągnąć na przód.

-...Fon, gdzie żeś ty się włóczyła, chorero, tak sobie znikasz i nic nawet nie mówisz, no wiesz ty co, a z resztą, cała reszta też gdzieś zniknęła, małpy jedne... - wymamrotałam głośniej.

-Jaaauuuć! - wydarłam się, kiedy chłopak mnie podniósł. -Ostrożnie żesz, nie jestem workiem mąki!

Przedarłam się właśnie przez drzewa i krzaki na niewielką polanę, kiedy nagle względną ciszę przerwał pisk, czy też raczej sekwencja pisków. Jakby coś ogromnego w powietrzu krzyczało: iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii, a reszta tych stworzeń też odpowiadała: iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii. Jak jakieś olbrzymie nietoperze. Albo ptaki.
Przekląć swoją własną głupotę i nieuwagę zdążyłam dopiero, kiedy leżałam już na ziemi, z plecami przeoranymi ogromnymi, ostrymi niczym diament pazurami. To jeden z tych mniejszych ptaków mnie zaatakował. Chciał z resztą chyba mnie jeszcze dobić, ale odpuścił, kiedy, najszybciej jak mogłam, poczołgałam się z powrotem między drzewa. Chwilę potem stałam już na nogach. Cisnęłam sztyletem w jednego z ptaków, ale nawet do niego nie doleciał. Jak można nie trafić w coś tak wielkiego? Zyskałam tylko tyle, że zgubiłam całkiem niezły nóż.

Weszłam jako człowiek, z długim sztyletem w dłoni. Nie polowałam ani nie broniłam się, po prostu oglądałam go z nudy.