Rand wtulił się we włosy Scar.
Alice tylko pokręciła głową.
- No ale widzisz ile możesz znajomości ominąć, jeśli nie chodzisz do szkoły. - chwilę pomyślała. - No dobra, z Carmim znałam się zanim poszłam do tamtej szkoły, a w Kompleksie trzymałam się tylko z GLASSED, więc nawet nie wiem, kto tam również wtedy chodził... Ale mniejsza z tym, i tak mam rację. Jak zawsze, ph.
Carro zerknął na Alice ze znudzoną miną, a gdy Vrolikowi w końcu udało się wstać, orzechowy basior podniósł się na tylnych łapach i bezceremonialnie walnął przyjaciela obiema łapami prosto w biały bok z taką siłą, że basior nie zdążył nawet pisnąć, a już leżał zakopany w zaspie i tylko długie łapy wystawały na zewnątrz. Carmi tylko zaśmiał się - krótko i chrapliwie - po czym bez żadnego wysiłku wskoczył na wysoką gałąź jakiegoś drzewa.
Red za to, ignorując wszystko, co się wokół rozgrywało, piorunowała wzrokiem śmiejącego się z niej bezczelnie mężczyznę.
- Czytałam "Alicję...", ale i tak pamiętam tylko film na kasecie VHS, trochę był marnej jakości, ale puszczali nam to w wię... Znaczy, w przedszkolu, bo nikt nie chciał leżakować i uratował ich tylko ten stary sprzęt.

Rand także wtulił się w waderę, obejmując ją jednocześnie łapą. Za nic w świecie nie chciał jej puścić, bojąc się, że znowu coś pójdzie nie tak i zostaną rozdzieleni. Chyba żadne słowa nie były tu potrzebne. Nie zwracał także uwagi na tańczącego Laveona, choć gdzieś na granicy umysłu pojawiła mu się myśl, jakieś skojarzenie, które dopiero po chwili zrozumiał - Rum i Kuna. Tak, oni dokładnie tak samo się zachowywali.
Alice złapała wzrok Carro, kiedy ten uśmiechnął się lekko, bardzo lekko, niemal niewidocznie, wskazując na starającego się podnieść Vrolika, który zlewał się w jedno z białym puchem na ziemi. Tylko czarna grzywa, kita na ogonie i frędzelki na uszach odcinały się od śniegu. Carmi lekko machał końcem ogona, jedną z bardzo długich łap bawiąc się medalionem na swojej szyi. Alice machinalnie zerknęła na Vrolika. Wilk miał na szyi dwa aksamitne woreczki na długich sznurkach - jeden czarny, drugi czerwony. Wampirzyca uśmiechnęła się pod nosem i zwróciła do Alex widząc, że i siostra patrzy na przyjaciół.
- Alexiasta, to są Carmi i Vrona, chodziłam z nimi do szkoły w Konglomeracie, ale ty pewnie tego nie pamiętasz, o ile ci o tym w ogóle mówiłam. - zamyśliła się na chwilę, po czym dodała, wystawiając język: - Nieuku jeden.
Red za to posłała Winiarzowi spojrzenie mówiące "no oszalał do reszty".
- Nazywam się Red, głupku...

- No ba, zostałam do tego stworzona! - Alice podskoczyła na - dałabym głowę - dwa metry w górę, po czym wypadła z magazynu tak szybko, że o mało jej biała maska z twarzy nie spadła. Bezradnie spojrzałam tylko na Winiarza, po czym wzruszyłam ramionami i wyszłam, nie mając zielonego pojęcia o co chodzi - ale hej, nie po to dałam się tu zabrać, żeby teraz odpuścić sobie taką zabawę, jaką było uganianie się za Sprzątaczką Zwłok i jej - jak się teraz domyśliłam - siostrą.

- To? - Alice wskazała na mnie podbródkiem, na co przewróciłam tylko oczami, zbyt zmęczona już, aby się wkurzyć. Wciąż nie wiedziałam, czy szare cuś w ogóle było kobietą, więc przezornie milczałam, czekając na wytłumaczenie ze strony Alice. Nie doczekałam się, bo moja przewodniczka okazała się być zdrajczynią - wzruszyła tylko bezradnie ramionami, jakby sama nie miała pojęcia, jak takie czerwone cuś w ogóle się tu znalazło. Jakbym co najmniej sama tu w swoich czerwono-białych adidasach przyszła, a nie po prostu potruchtała za Najemniczką i jej pretekstem pokazania mi jakichś interesujących gratów.

Pokiwałam głową, machając nogami. Zerknęłam w dół. Lada może nie była jakoś niezwykle wysoka, ale i tak nie dostawałam nogami chyba nawet do połowy jej wysokości.
- Mogę przeżyć sama. Nie potrzebuję do tego pomocy. - zacisnęłam usta w wąską kreskę. Wiedziałam, że nie miał na myśli nic złego, po prostu powiedział swoje zdanie na ten temat, ale to natychmiast przypomniało mi o moich rodzicach, tym całym piekle, które nagle wybuchło, gdy miałam 7 lat. Co prawda byłam za mała, żeby dobrze pamiętać wojnę, ale wybuch tej całej apokalipsy pamiętałam już aż za dobrze. Ale i tak poradziłam sobie sama. Co prawda pod tym względem Winiarz miał rację - nie przepadałam za byciem samotnym, nie tak całkowicie, więc wkręciłam się do jakiejś pary, której udało się przeżyć to szaleństwo, a później znalazłam Zonę. Właściwie chyba mogłam nawet powiedzieć, że znalazłam tam przyjaciół, więc nie było tego złego, co by na dobre nie wyszło, ale i tak nie ufałam tam nikomu tak do końca. Bo co jeśli kiedyś znów będę sama? Tak się zawsze może zdarzyć... - Ale rzeczywiście... Czasem dobrze jest z kimś pogadać... Panie Winiarz. - rzuciłam mu szeroki uśmiech, może nie aż tak do końca szczery, ale starałam się.

- A ziemkujem. To co? Po jednym dziabie i wracamy? - wampirzyca wystawiła magią pojemnik w stronę siostry, co prawda zamknięty, ale puszka to raczej nie było nic, czego Wegewolf nie mógłby sforsować, a sama ścisnęła mocniej gryzącego wszystko rekina i wyjącą wniebogłosy pozytywkę.

Machnęłam ręką ze zrozumieniem.
- Dokładnie, chociaż właściwie nie powiedziałabym, żebym była aż tak uciążliwa, no wie pan, Voice też czasami daje mi popalić. - zamieniłam rolę, przedstawiając siebie jako istnego aniołka, a inżyniera jako rozwydrzonego bachora. Tak o wiele bardziej mi pasowało, no. - Może nie kłócimy się tak często, bo wie pan, on to raczej woli wszystko naprawiać, włącznie z relacjami, ale z Zaro - to inny mój przyjaciel - bijemy się do woli, kiedy Voice pracuje. - znów się zaśmiałam, tym razem na wspomnienie potyczek z podpalaczem, kiedy mój "opiekun" nas nie widział.

- No, zawsze coś. Bo wiesz, mam tę moją rybę, tylko nie wiedziałam, czy pół-koty, pół-rekiny zaliczają się do stworzeń wodnych... Miałam zapytać Jaretha, ale gdzieś zwiał, a Kivi był zajęty trenowaniem tych nowych zwierzaków, takich fioletowo-różowych pająków, mówiłam ci o nich? Są taaakieee urooocze! Chcesz jednego?

- To - stwierdziłam dobitnie. - ...jest jedna ze zdecydowanie najlepszych hipotez, jakie słyszałam. No, może nie najlepsza dla sprzedawcy, bo pewnie raczej wolałby tą pierwszą, o problemach w łazience, niż bycie zabijanym przez ciotki na imieninach lub babcie w toalecie, ale co ja tam się znam. Chociaż z drugiej strony, nie uwzględnił pan tej jego babci w ostatnim scenariuszu. Może ktoś jej pomógł się przekręcić... - zawiesiłam głos sugestywnie, po czym podparłam się rękami o blat i już wkrótce majtałam nogami w powietrzu, rozglądając się po magazynie. - A jeśli jednak miał pan rację i gościu kitra się pod ladą z jakąś spluwą, żeby w najmniej oczekiwanym momencie wyskoczyć na nas i uciszyć nas na zawsze... No cóż, przynajmniej Voice nie będzie mnie dłużej ścigał. - zachichotałam.

Nie czekając, od razu podryboćkała za siostrą, z wyrywającym się i kłapiącym na nią zębami rekinem. Już wizualizowała sobie w głowie te wszystkie żelki, CzarDraże, Bludgeons, które zaraz wtyknie mu do paszczy...