Otworzyłem znów książkę i zacząłem bazgrać coś na kawałku papieru. Po chwili odkaszlnąłem i zacząłem czytać.
-Astfel, puteți fi singur, trei dintre ei, nu numai în timpul plin, dar, de asemenea, dincolo de, și în timpul altor faze ale Lunii astfel de. Deci, vă puteți conecta și împărți atunci când vă place să fie încurajată. Oh, Marea Witch, vă rog să favorizeze. Mulțumesc.
-Długie to coś. - mruknęła Ellen. Nawet nie zauważyłem, kiedy się zmieniła.
-Może trochę. Ale chciałem, żeby było dopracowane. Niedługo się przekonamy, czy działa.

-Ach. Yyy...Okej. - Sam nie wiedziałem, co o tym myśleć. Trojaczki?

-Nie miałem pomysłu. Ale przynajmniej podziałało. - mruknąłem. -''Dziękuję'' potrafi zdziałać cuda. - przewróciłem oczami.

-Yyhm... - mruknąłem tylko, patrząc gdzieś w ziemię. -Nic takiego, wiesz. No, sam to ułożyłem, ale widać podziałało. No.

-Nie, celtyckie wiedźmy. Jedne z potężniejszych. - wyjaśniłem, zaglądając do księgi. Wyciągnąłem z torby jeszcze kawałek materiału napełniony ziołami, gumkę recepturkę i małą kość, z jakiegoś ptaka. Wyciągnąłem powstały woreczek w stronę Reece'a.
-Weźcie to i włóżcie monetę do środka. I trzymajcie ten woreczek. To jest Worek Złego Uroku, bez niego czar się nie uda. Nie jestem jakąś potężną wiedźmą.
Zajrzałem znowu do księgi i spróbowałem rozszyfrować zapętlone pismo jakiejś dwunastowiecznej wiedźmy.

-Tylko uważaj, to prastara ludzka skóra. - ostrzegłem, dalej grzebiąc w kieszeniach.

-Oookeeej... - z torby, którą miałem przy sobie, wyciągnąłem starą grubą księgę, oprawioną w skórę, na której były wytłoczone znaki. Zacząłem ją wertować. Ellen prychnęła i przeszła za mnie, a kiedy stanęła po mojej drugiej stronie, była już psem.

-Umiem sprawić, żeby komuś głos uwiązł w gardle. - wyjaśniłem z całą serdecznością na jaką było mnie stać. -I żeby obsiadły kogoś pszczoły. Albo żeby kopnął go prąd. I parę innych przydatnych rzeczy.